Terrorisme, een rechtstreeks gevolg van Nature versus Nurture
Hoe kan iemand een beest worden, zonder respect voor andermans leven, zonder morele waarden? De oude Griekse wijzen wisten het al…
Mensen worden van voor hun geboorte gevormd, de DNA van hun ouders, voorouders is reeds bepalend. Laten we daar eens dieper op ingaan…
Destijds werden massaal mensen naar ons land “gedeporteerd” , men noemde ze immigranten. Vaak individuen die in eigen land al niet tevreden waren. Ze waren daarom niet echt gevaarlijk in eigen land, maar wilden meer van het leven. Sommigen liepen eerder tegen de lamp in eigen land en konden daar niet mee omgaan. Door naar een ander land te gaan kon men enerzijds vluchten en anderzijds waren er nieuwe kansen voor hen die naar het nieuwe beloofde land zouden vertrekken.
Daar aangekomen moesten ze werken, hard werken, zo konden ze leven, overleven en hun status “in eigen land” opkrikken. Want laten we duidelijk zijn: of ze stuurden geld op aan hun arme families in het thuisland of ze gingen op vakantie terug naar hun dorp en werden er onthaald als helden, als mensen die het gemaakt hadden daar in het verre buitenland…
Ze hadden geen reden om terrorist te worden. Maar hun rebels karakter was wel de aanzet om te verhuizen, te immigreren naar een vreemd land. De generatie die daarop volgde erfde dit DNA, hun karakter werd deels overgenomen.
De daarop volgende generatie kon niet meer terug gaan als “held” naar zijn thuisland. Zij waren de “verwende” buitenlandse kinderen in het thuisland en de vreemdelingen in het gastland.
En dan komt “nurture” aan de orde…
Waar we eerst als gastland moesten zorgen voor behuizing en onderkomen voor de “gastarbeiders”, die zo “gezond en wel” konden werken, presteren en onze economie opbouwen, moesten we nu zorgen voor de opvoeding van hun kinderen…
Daar hebben we duidelijk gefaald. En uiteraard is dat niet allemaal onze schuld maar vaak ook de schuld van hun ouders. Ouders die hier hard werkten maar met hun hart… in hun thuisland verbleven. Hun geloof was niet alleen het enige houvast in het nieuwe gastland, maar ook de verbinding onderling met de andere ‘gastarbeiders’ …
En dan krijgen de kinderen te horen van hun ouders: jij kan ook een “held” worden of erger nog: jij moet ook een held worden in ons thuisland! Kijk naar je vader wat “hij” allemaal verwezenlijkt heeft, JIJ MOET GELOVEN, net zoals wij deden in onze tijd, toen we aankwamen in een vreemd land… Kunt u zich voorstellen welke druk dit moet leggen op kinderen, pubers? Zij kijken op naar hun ouders en kijken neer op het “gastland”, want dat land heeft plots geen job meer voor hen, ze worden als parasieten bekeken …
Hun opvoeding, hun leven is een hel en dan plots rijkt hun iemand de de hand en zegt JIJ KUNT WEER EEN HELD WORDEN! Niet hier maar wel in jullie thuisland, het land waar jullie ooit weggelokt zijn… De kinderen van de initiële gastarbeiders zijn intussen kleinkinderen geworden… vol haat, haat tegenover ons, het gastland van weleer…
De vraag is wat gaan we nu doen met de stroom vluchtelingen? Mijn oplossing: we geven ze onderdak en liefst ook werk voor bijvoorbeeld 3 of 5 jaar, maar geven hen ook de kans terug te gaan, na 3 of 5 jaar, we leggen dit contractueel vast en ze betalen maandelijks een deel van hun inkomsten aan hun eigen ‘My-Country Trustfonds”… Wanneer ze dan terug gaan vinden ze een mooi bedrag (die ze zelf verplicht bijeen spaarden) en waarmee ze in land van oorsprong opnieuw kunnen starten… Zij die willen langer blijven, ondertekenen een contract met ons land, zonder het opleggen van hun regels, maar het respecteren van onze regels, contractueel vastgelegd!